છે કોઈ માઈનો લાલ!!! જે મારી આંખમાં આંખ નાખી કરે વાત- વાંચો ગ્રીષ્મા વેકરીયાનો ભગવાનના ઘરેથી લખેલો પત્ર

હું ગ્રીષ્મા શાંતિથી બેઠી છું. હું પણ તમારી જેમ દંભી દુનિયામાં અવતરી હતી. થોડું-ઘણું જીવી હતી. એ થોડા-ઘણા માં મારું એક પરિવાર હતું, મારું ભણતર હતું અને સરસ મજાનું જીવન હતું. જ્યાં ગામ હોય ત્યાં ઉકરડો હોય તેવી રીતે અમારા સુરતમાં લુખ્ખા તત્વોનો ત્રાસ ઘણા સમયથી હતો. અગાઉ મને એકવાર અનુભવ થઈ ચૂક્યો હતો. પરંતુ આ અનુભવ છેલ્લો હતો.

કોણ જાણે કોણે આ વેલેન્ટાઈન ડે ના દિવસો બનાવ્યા હશે..!!
તેમાં એક લુખ્ખો ભરમાયો હશે, મારી ગુલાબ જેવી જીંદગીમાં ગાંડા બાવળનો એક કાંટો ફૂટી આવ્યો, તેણે મને પાછળથી પકડી ગળા થી દાબી, સામે ઘણા બધા પ્રેક્ષકો હતા, ચિચિયારીઓ, રહેમની ભીખો, તમાશાની મજા, આજીજીઓ, મારા જીવનની પ્રાર્થનાઓ વગેરે વગેરે….

હું રડતી હતી. બૂમો પાડતી હતી. તેનાથી વધુ સામેવાળા રડતા હતા. બૂમો પાડતા હતા. મને તેઓથી આશા હતી. તેઓને મારી પાછળ ઉભેલા લુખ્ખા થી વધુ આશા હતી. કાશ..!! સામે મારા મમ્મી, પપ્પા કે ભાઈ હોત તો મને બચાવી લેતા અને જો સામે ઉભા હતા અને મને બચાવી ન શક્યા, તો લાનત છે આવા સંબંધો પર, જે બાપ કે ભાઈ પોતાની બહેન દીકરીને બચાવી ન શક્યો. ક્યાંકને ક્યાંક મને આશા હતી કે આ લુખ્ખો આટલા બધા લોકો આગળ હિંમત નહીં કરે. પરંતુ મને ખબર નહોતી કે સામેવાળા લોકોમાં આ લુખ્ખા જેટલી પણ હિંમત નથી.

મારું હૃદય જોરથી ધડકી રહ્યું હતું. થોડો ડર અને થોડીક આશા વચ્ચે મારુ મન ગાંડુ બની રહ્યું હતું. મારે જીવવું હતું એટલે સામે ઉભેલા નામર્દો આગળ મે વિનંતીઓ કરી. પણ પાછળ ઊભેલો લુખ્ખો મને મારવા પર તુલ્યો હતો. હું જોઈ રહી હતી કે ટૂંક સમયમાં મારું જીવન સીમિત થઈ જશે. છતાં મન ભરીને દુનિયા આગળ ભીખ માંગી લીધી. મને મારું બાળપણ યાદ આવતું હતું કે મારા રડવા પર મમ્મી-પપ્પા ઉંચા નીચા થઇ જતા હતા.